Wandeling Langewade - De Blankaart in Woumen 12 km
Kapel Onze-Lieve-Vrouw van Langewade
De Kapel Onze-Lieve-Vrouw van Langewade (ook: Langewaede) is een kapel, feitelijk een bedevaartskerkje, in de tot de West-Vlaamse gemeente Houthulst behorende plaats Merkem, gelegen aan de Iepersteenweg.
De oudste vermelding van de kapel is van 1506. Hier zou per schip een Mariabeeld zijn aangeland (via de Steenbeek, een zijtak van de Ieperlee). Steeds als men het in de kerk van Merkem wilde plaatsen bleek het op miraculeuze wijze weer op de plaats van aanlanding op te duiken. Uiteindelijk heeft men daarom een kapel op die plaats gebouwd.
Tijdens de godsdiensttwisten einde 16e eeuw werd de kapel door de Geuzen in brand gestoken en na 1620 hersteld. De Fransen (eind 18e eeuw) verkochten de kapel en deze werd voortaan als schuur gebruikt. Vanaf 1830 werd ze weer in gebruik genomen als kapel.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd ook deze kapel vernield. In 1925 werd ze herbouwd. Het was een kerkje met voorportaal en hoge, spitse dakruiter. In 1967 werd ze vervangen door een moderne kapel, naar ontwerp van Jan Carpentier.
Het betreft een eenbeukige bakstenen kapel in de stijl van het naoorlogs modernisme. De plattegrond is trapeziumvormig. De glas-in-loodramen werden vervaardigd door Michel Leenknecht, waarop onder meer de legende van het Mariabeeld wordt getoond. Er is geen toren op het platte dak, maar een hoog smeedijzeren kruis met daarboven nog een haan.
De Blankaart is een natuurgebied in West-Vlaanderen. Het is een erkend natuurreservaat en is Europees beschermd als Natura 2000-gebied (EU-Vogelrichtlijn 'IJzervallei' BE2500831) en is tevens onderdeel van het Ramsargebied 'de Blankaart en IJzerbroeken'. Het natuurreservaat is ontstaan in 1959 en is grotendeels gelegen in Woumen, een deelgemeente van Diksmuide. Ook bevindt zich een klein gedeelte op het grondgebied van Merkem, een deelgemeente van Houthulst. Het gebied omvat het domein van het Blankaartkasteel.
Het natuurreservaat de Blankaart strekt zich uit rondom de centraal gelegen Blankaartvijver (30 ha). Rondom de vijver zijn er uitgestrekte rietlanden, broekbos, kleinere plassen en poldergraslanden. Het is gelegen in het laagste deel van de Blankaartbekken en maakt deel uit van het broekgebied in het lage, overstroombare winterbed van de IJzer. Het natuurgebied is ruim 400 hectare groot en is gelegen op de rechteroever van de IJzer. Het ligt op het laagste punt van de IJzerbroeken. Het natuurgebied wordt beheerd door de vereniging Natuurpunt. Het gebied is een belangrijke pleisterplaats voor trekkende watervogels en allerhande soorten overwinterende eenden en ganzen. In het bijzonder smient en kolgans komen er 's winters in heel grote aantallen voor. Veel voorkomende vogels zijn de aalscholver, de bruine kiekendief en de blauwe reiger. De vijver is ontstaan in de 15e en 16e eeuw door turfwinning. De oudste vermelding van de Blankaartvijver kan men vinden op een schilderij dat rond 1600 door Pieter Claeissins is geschilderd, op basis van een kaart opgemaakt door Pieter Pourbus tussen 1556 en 1571. Op het schilderij is een donkere vlek te zien, waarbij "blancaert" staat vermeld. Het natuurgebied is te verkennen via het kasteel De Blankaart dat als bezoekerscentrum is ingericht. De vijver is via een vrij toegankelijk wandelpad te bezichtigen via 3 kijkhutten aan zuidwestelijke zijde. De te lage waterpeilen zorgden sinds de jaren '70 voor een gestage achteruitgang van de natuurwaarden in het gebied. Sinds 2008 is een natuurinrichtingsproject actief in het gebied waarbij via graafwerken aan moerasherstel- en uitbreiding wordt gedaan en finaal de peilen terug afgestemd zullen worden op moerasnatuur.
Oorspronkelijk lag hier een vijver die ontstond door turfwinning welke vanaf de 13e eeuw of vroeger plaats heeft gevonden. Omstreeks 1865 werd op deze plaats door baron Gustaaf de Coninck de Merckem, die het domein had verworven, een kasteel bouwen dat werd ontworpen door Joseph Schaddeen in eclectische stijl (met veel neorenaissance-elementen) werd uitgevoerd. Ook werd toen een park aangelegd met dienstgebouwen als paardenstallen, koetshuis en een tuinmanswoning. Verder was er een moestuin en er waren serres. Eind 19e eeuw werd de vijver uitgediept en er werd een visvijver aangelegd. Ook werd een ijskelder gebouwd en een eendenkooi. Het domein, De Blankaart genaamd, werd toen al beschouwd als zijnde van grote natuurhistorische waarde.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel zwaar beschadigd. Enkel de voorgevel bleef overeind. Van 1925-1929 werd het in kleinere en soberder vorm herbouwd naar ontwerp van Jules Gunst. Hierbij bleef het oorspronkelijke uitzicht, met de twee ronde hoektorens en de veelhoekige traptorens, behouden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de spits van beide hoektorens vernield, en nooit meer hersteld.
Op rechthoekige plattegrond is het een gebouw van 1920 in rode baksteen met natuurstenen sierelementen. De voorgevel wordt geflankeerd door de twee halfronde hoektorens, nu zonder spits. Boven de ingang prijkt het wapenschild van de familie de Coninck de Merckem, uitgevoerd in natuursteen. Links van de voorgevel, aan de zuidgevel, is de traptoren.
Het interieur is nog grotendeels in de toestand van 1920. Het kasteel beschikt over een kapel, voorzien van drie glas-in-loodramen van 1959, vervaardigd door Michel Martens. De kapel wordt overwelfd door een spitstongewelf.
De ijskelder en de eendenkooi zijn nog intact. Ook is er een smeedijzeren boogbrug en zijn restanten van de vroegere zichtassen bewaard gebleven.
Bron: Wikipedia
Reacties
de drie ezels zijn ....